6 mei 2022, Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten verwoord in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Ik lees weliswaar elke dag het nieuws, maar het journaal kijken (...) Beelden zeggen meer dan duizend woorden...". Lees hieronder de nieuwste column: 'Bevrijdingsdag'.

Bevrijdingsdag

"Als ik de baas zou zijn van het journaal dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever. De hele wereld werd meteen een beetje liever, want ik negeerde alle narigheid totaal." Een tekst van Kinderen voor Kinderen waar ik mezelf een beetje schuldig aan maak. Ik lees weliswaar elke dag het nieuws, maar het journaal kijken… Daar ben ik mee gestopt. Beeld zegt immers meer dan duizend woorden. Niet goed, ik weet het, maar ik vermoed dat er meer mensen zijn die zich op deze manier een beetje proberen af te sluiten van de ellende in de wereld. Voor Dodenherdenking ging de televisie uiteraard wel aan. Niet de ceremonie op de Dam, maar die van de Waalsdorpervlakte. Geen gepraat, alleen eenvoudige maar des te indrukwekkender beelden van een plek die nu vooral mooi is, maar waar vroeger zo veel gruwelijks gebeurd is.
Bevrijdingsdag was voor veel mensen intenser dan ooit. Na twee jaar van lockdowns en beperkingen kon er weer in grote groepen gedronken, gedanst en gefeest worden op de bevrijdingsfestivals door het hele land. Zelf ‘vierde’ ik Bevrijdingsdag met één van mijn hobby’s; geocachen. Eenvoudig gezegd is dat schat zoeken zonder kompas, maar met een GPS. En zonder schat trouwens, het vinden van een rolletje papier waarop je je naam kunt schrijven als bewijs dat je het papiertje (meestal verstopt in een kokertje waar ooit een fotorolletje in zat) gevonden hebt ís de beloning.
Met goede vrienden wandelden we van cache naar cache door een bos dat eigenlijk best veel weg had van de Waalsdorpervlakte, langs de grens met België. We genoten van de geur van naaldbomen, het geluid van een koekoek en een hamerende specht in de verte en af en toe een beetje zon op ons gezicht. Halverwege ploften we neer om tussen de bomen te genieten van een heerlijke picknick, waarna we met aanzienlijk lichtere rugzakken verder sloften richting het einde van de route. Ruim 7 kilometer door zacht zand, heuvel op, heuvel af. We kwamen bijna niemand tegen, we konden op ons gemak bijpraten, het was een dag die voelde als een mini-vakantie. We sloten af op een terrasje met ijs, warme wafels en drankjes. Het was een heerlijke dag waarin niets moest. We hoefden alleen te genieten. Met aan het eind van de dag het uittrekken van die zware wandelschoenen wat een bevrijding op zich was. Ultieme vrijheid. Wat zijn we toch geluksvogels dat we in Nederland geboren zijn.

Debby Roukens