Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Ik krijg ze nog steeds wel eens naar mijn hoofd geslingerd. En terecht. Deze grote smurf was er namelijk van overtuigd dat alles goed ging. De trein kwam op een iets ander tijdstip dan verwacht, maar ach, in Nederland rijden ze ook nooit volgens schema...". Lees hieronder de nieuwste column: 'Kerst'.

Kerst

"Ken je de mop van die vrouw die naar een Engelse Kerstmarkt ging?"
Met de Kerstdagen voor de deur moet ik altijd denken aan die reis, jaren geleden. Mijn moeder en ik wilden heel graag eens naar zo’n echte Engelse Kerstmarkt. Dus boekten we een dagtrip met de boot. Voor dag en dauw aan boord, paar uur varen, dan nog een stuk met de trein en dan had je pak ‘m beet 5 uur om te winkelen. Daarna de route omgekeerd terug. We hadden een heerlijke dag. Wat leuke spulletjes gekocht, heerlijke afternoon-tea genoten en toen volmaakt tevreden terug naar huis. Omdat we met die ponden in Nederland toch niets konden, maakten we ze tot de laatste pence op aan een chocoladereep op het station.

We waren wat aan de vroege kant, maar we dachten dat een trein eerder slim zou zijn, zodat we lekker op tijd bij de boot zouden aankomen. Mijn moeder was desondanks een beetje zenuwachtig. Ik was een jaar of twintig, uitermate relaxt na zo’n gezellige dag en zeer ‘confident’, dus ik zou het allemaal wel even regelen. “Grote smurf gaat wel even kijken” waren mijn gevleugelde woorden. Ik krijg ze nog steeds wel eens naar mijn hoofd geslingerd. En terecht. Deze grote smurf was er namelijk van overtuigd dat alles goed ging. De trein kwam op een iets ander tijdstip dan verwacht, maar ach, in Nederland rijden ze ook nooit volgens schema. We stapten in. De binnenkant zag er heel anders uit dan de trein die we op de heenweg hadden. Voor mijn gevoel stopten we ook minder vaak dan heen. Toch hadden we niets door. Pas toen we aankwamen op ons station viel het kwartje. Of de pence. Op de plek waar de boot zou moeten liggen was een grote fietsenstalling. Harwich, Norwich… Het lijkt verwarrend veel op elkaar. Lichte paniek, maar het zou vast goed komen. We liepen naar een kantoortje op het eerste perron. In prachtig Engels vertelde de meneer achter de balie dat we de boot never nooit meer gingen halen. Hij duwde een map met hotels in mijn handen en schoof een telefoon naar me toe.

Pech komt nooit alleen, alle hotels en hostels in de omgeving waren volgeboekt vanwege een of ander schaaktoernooi dat precies nu aan de gang was. Na een telefoontje of 6-7 had ik gelukkig toch beet. Het was helemaal niet in de buurt van de boot of van de plaats waar we op dat moment waren, maar een aardige dame wilde ons wel laten overnachten in haar Bed & Breakfast.

Dus terug met de trein, begeleid tot aan onze zitplaats door de heren van het station die er weinig vertrouwen in hadden dat we nu wel in de goede trein zouden stappen. In afwachting van de bus gingen we de lokale pub in. Nu nog het thuisfront inlichten. Ik bestelde twee drankjes met mijn vers gepinde geld en met het wisselgeld toog ik naar een telefooncel op de hoek. De mobiele telefoon was vast wel uitgevonden, maar nog zeker niet gangbaar. De reis daarna naar de B&B toe was een stuk spannender dan de reis van die ochtend door internationale wateren. De bus kwam amper in de buurt van onze overnachtingsplaats, maar de uitermate vriendelijke chauffeur stopte gewoon wat dichterbij. Na een flink stuk lopen en zoeken kwamen we aan bij een huis dat buiten zo veel knipperende lichtsnoeren en Kerstbomen had dat het hele dorp ermee verlicht had kunnen worden. Het interieur was minstens zo indrukwekkend met overal tapijt en Kerstverlichting. En met overal bedoel ik écht overal; het zat zelfs tegen het plafond. Het was eigenlijk geweldig, maar inmiddels waren we allebei zo gestrest dat we er niet meer van konden genieten.

Na een kort onrustig nachtje en een ontbijt in alle vroegte, togen we met de bus naar het station. Het goede station deze keer. De rest verliep soepel. En zo kwamen we een dag later dan gepland bekaf terug in Nederland. Het zal een jaar of 25 geleden zijn geweest, maar elke Kerst moet ik nog aan die bizarre reis denken.

"Ken je die mop van die vrouw die naar een Engelse Kerstmarkt ging? Ze kwam bijna niet terug…"

Debby Roukens