Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Eigenlijk was er na al die jaren niets veranderd aan die spanning, aan het blinde geloof en het ‘heerlijk avondje’ waarin we ons allemaal ziek eten aan de pepernoten, speculaas en taaitaai popjes....". Lees hieronder de nieuwste column: 'Sinterklaas'.

Column Sinterklaas

Magisch… Jarenlang was het mijn favoriete dag in het jaar. Niet mijn verjaardag, niet oudejaarsdag, niet Valentijnsdag, niet Kerst. Nee: Sinterklaas. De spanning eromheen en de betovering die uitging van pepernoten die uit het plafond leken te komen, de oude man die zich met zijn paard over het dak verplaatste (ik heb het zelf gezien, echt! Lang leve de fantasie van een kind), de gevulde schoentjes vroeg in de ochtend als we de trap afslopen… Ik heb er altijd van genoten. Met mijn eigen kinderen genoot ik opnieuw. Eigenlijk was er na al die jaren niets veranderd aan die spanning, aan het blinde geloof en het ‘heerlijk avondje’ waarin we ons allemaal ziek eten aan de pepernoten, speculaas en taaitaai popjes.

Inmiddels zijn we in de surprise-fase aangekomen. Een fase die andere spanning met zich meebrengt; die van gesloten deuren, het lenen van plakband en de jacht op karton, stiften en andere knutselartikelen. Eigenlijk was 5 december voorbehouden aan ons eigen gezin, maar dit jaar is dat voor het eerst anders. Mijn broer kwam namelijk na jaren lang in het buitenland te hebben gewerkt terug naar Nederland met zijn gezin. Naarmate er meer strooigoed in de winkel kwam te liggen werd hij steeds onrustiger. Hij wilde het ook weer vieren. Sinterklaas. En wel met zijn allen. Zijn Nederlands-Poolse kinderen die in Duitsland werden geboren maar opgegroeid zijn in de Verenigde Staten hebben nog nooit écht Sinterklaas gevierd. Een surprise? Wat is dat? Hoe maak ik zoiets en wat moet het dan zijn? Moet ik ineens poëtische gedichten gaan maken? Hoe dan? Zodoende was oma de afgelopen weken druk met het assisteren bij maar liefst drie surprises en drie gedichten; die van haarzelf en die van haar twee kleinkinderen.
Morgen is het zover. Niet alles is zoals ‘vroeger’; we wagen ons nu pas aan de cadeautjes, warme chocolademelk en banketletter wanneer iedereen een negatieve testuitslag binnen heeft. En de gespannen uitgelaten kindergezichtjes worden ongetwijfeld met gemak voorbijgestreefd door het glunderende gezicht van mijn 53-jarige broer. Maar stiekem vind ik daar getuige van te mogen zijn minstens zo magisch.

Debby Roukens