Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds twee jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Lees hieronder haar nieuwste column: Songfestival!

Songfestival

"Jarenlang was het voor mij een van de hoogtepunten van de televisie; het Eurovisie Songfestival. In mijn nachtjapon zat ik gespannen te wachten met een papieren lijst op schoot, een bakje chips en -omdat het feest was!- een glas limonade ernaast. Het was een groot festijn met muziek ter plekke gespeeld door een live orkest en heel veel optredens van zangeressen en zangers die in mooie jurken en pakken in onverstaanbare talen de meeste dramatische danwel vrolijke liederen lieten horen. Geen idee waar ze over zongen, maar wat een feest was het. De sfeer van het lied en de kleding van de uitvoerend artiest bepaalden voor mij of ze ‘douze’ dan wel veel minder punten kregen.

Het liedjesfestival verloor wat charme toen het verplicht zingen in de eigen taal werd losgelaten, evenals de live muziek. Het feit dat de teksten ineens te begrijpen waren maakte het allemaal wat minder spannend. Het feit dat ik inmiddels 27 was hielp waarschijnlijk ook niet mee. Eurovisie bleek ineens ook helemaal niet te betekenen dat alleen Europese landen mogen meedoen. Landen uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika zingen net zo vrolijk mee en sinds 2015 moeten alle arme Australiërs midden in de nacht met hun bakje chips op schoot want ook zij doen sindsdien mee. Inmiddels strijden er maar liefst 35 landen in twee voorrondes voor een plekje in de finale. Mijn lijst heb ik inmiddels aan de wilgen gehangen. Dat er bijna alleen nog in het Engels gezongen wordt, vooruit. Drie hele avonden kijken naar soms ronduit tenenkrommende muziek werd me echt te veel. Het festival heeft natuurlijk geweldige bands, zangers en zangeressen een podium geboden. Maar op het moment dat een vrouw kakelend als kip wint valt er over de kwaliteit naar mijn idee best te discussiëren. De winst van Duncan Laurence, het jaar na de kip, maakte weer veel goed. Hij haalde de het festival met zijn prachtige lied voor het eerst sinds 1975 weer naar Nederland.

Wat daarna gebeurde had niemand ooit kunnen denken. Door corona werd het Eurovisie Songfestival 2020 voor het eerst in de geschiedenis voor publiek afgelast. Voor televisie werd het ook geen regulier festival, maar een soort turbo-compilatie van alle liedjes in 1 avond. Less is more gold hier voor mijn gevoel zeker, ik genoot weer eens van een ouderwets avondje vermaak.

Rotterdam gaat in de herkansing. Jeangu Macrooy komt uit voor Nederland met zijn ‘Birth of a new age’, voor de jonge luisteraars vooral bekend als het broccoli-lied. Morgen vindt de finale plaats met een beperkt aantal toeschouwers. De 70-plussers die een kaartje hadden weten te bemachtigen werden (nota bene op Bevrijdingsdag) teleurgesteld; als risicogroep zijn ze niet welkom in Ahoy. Als troost krijgen ze allemaal wel een pakket met vlaggetjes, bierviltjes, scorekaarten en sjaals om het festival thuis op de bank te volgen. Alleen de chips moeten ze zelf regelen."

Debby Roukens