Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds twee jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Lees hieronder haar nieuwste column: POST

POST

Hoewel de prijs van postzegels begin dit jaar opnieuw omhoogging (van 91 naar 96 cent voor brieven tot 20 gram) blijf ik kaarten en brieven versturen. Met kerst, vanaf ons vakantieadres naar het thuisfront en natuurlijk met verjaardagen. Het ontvangen van papieren post vind ik zelf ook altijd een klein feestje. Natuurlijk is het sturen van een SMS, WhatsApp je of berichtje via Telegram goedkoper en sneller, maar het zien van een handschrift, het besef dat iemand moeite gedaan heeft een geschikte kaart uit te zoeken en netjes leesbaar te schrijven maakt het allemaal toch net wat liever en persoonlijker.

Als meisje was ik al gek op post. De eerste kettingbrief -ik gok in de jaren ’80 van vorige eeuw- werd door mij dan ook met open armen ontvangen. Je stuurde een brief of kaart naar de bovenste van een lijstje en kreeg er vervolgens zelf een stuk of wat terug. Dat er weinig spannends op die post stond deed niets aan het plezier af. Na een tijdje droogde de aanvoer op tot mijn teleurstelling, maar mijn moeder wist me weer op te vrolijken doordat ze een kaart ‘vond’ die onder de kast naast de voordeur was gegleden. Dat die beschreven was met haar handschrift had ik toen nog niet door.

Hierna volgde de recepten-ketting. Die vond ik wat minder leuk aangezien er over smaak (toch best belangrijk bij recepten) niet valt te twisten. Nu we de 21e eeuw zijn ingegaan is de kettingbrief omgetoverd tot ketting-donaties. Mijn moeder werd benaderd door een vriendin die hier enthousiast aan mee deed. De inzet was geloof ik 20 euro. Het idee was dat je als deelnemer een veelvoud daarvan zou ontvangen, als er maar genoeg mensen aan mee deden. Kansberekening was niet mijn favoriete vak en ik haalde er ook maar een zesje voor, maar dat is kennis genoeg om je te realiseren dat het ergens fout gaat en dat iemand alleen geld inlevert en niets terugkrijgt. M’n moeder zei dus nee. Vriendin boos, geen idee hoe het verder afliep met de ketting. De vriendin was in ieder geval gelukkig genoeg vriendin om te blijven.

Een tijdje werd ik benaderd voor ketting-cadeautjes. Je koopt iets van een euro of 5 en stuurt dat naar iemand die je niet kent. Alleen omdat die persoon bovenaan jouw lijst staat. Hoewel dat ongetwijfeld leuke verrassingen oplevert heb ik niet meegedaan. Ik vond de Geef ‘m deur-actie van GOvoorelkaar bijvoorbeeld veel leuker. Zo stond er (vanwege mijn werk als vrijwilliger neem ik aan) eind vorig jaar een verrassingspakketje voor de deur met het verzoek zelf ook mensen te verrassen. Mensen die het om wat voor reden dan ook verdiend hebben. Dus sloop ik in de avond langs een paar huizen in de buurt met een cadeautje en een brief met uitleg. Hopelijk hebben deze mensen dit ‘pay-it’forward-concept’ voortgezet. Een mooie actie die hier iets van weg heeft is Project Postmaatje. Je wordt dan gevraagd 4 tot 8 keer per jaar post te versturen naar een oudere of iemand die om wat voor reden dan ook een steuntje in de rug kan gebruiken. Een kleine moeite waarmee je iemand een groot plezier doet. En het kost je bijna niks. Behalve dan die postzegel van 96 cent.

Debby Roukens