Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens de columniste voor iGOnl, zal om de week haar belevingen en gedachten verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds een paar jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Het is toch wel handig wat geld in huis te hebben. Op naar de pinautomaat. Op het bankje vlakbij zat een oudere dame. Ik groette haar en liep door naar de automaat. Buiten dienst...." Lees hieronder verder in de nieuwste column: Veilig.

"Een paar jaar geleden had ik het nooit kunnen denken, maar tegenwoordig heb ik bijna nooit meer contant geld op zak. Even je pasje tegen de automaat aan houden en je betaling is gedaan. Zeker in Coronatijd heel prettig. Mijn portemonnee ligt dan ook al tijden ongebruikt in een laadje. Nu ben ik een fervent ‘shopper’ op Facebook en Marktplaats. Dat leidt wanneer ik iets ga ophalen regelmatig tot rare taferelen waarbij ik de spaarpot van de kinderen en het collectebakje bij de deur plunder omdat ik geen contanten in huis heb om te betalen. Kortom; het is toch wel handig wat geld in huis te hebben. Op naar de pinautomaat. Op het bankje vlakbij zat een oudere dame. Ik groette haar en liep door naar de automaat. Buiten dienst. De volgende dag reed ik toevallig toch langs de automaat, dus een mooie gelegenheid om een nieuwe poging te wagen.

Bij de pinautomaat stond een oudere dame achter haar rollator. Inderdaad, toevallig dezelfde dame die de dag ervoor op het bankje zat. We zeiden elkaar weer gedag en op gepaste afstand wachtte ik op mijn beurt. De dame bleef maar op de knoppen drukken en ondanks de afstand was het duidelijk dat er iets niet goed ging. Ik liep naar haar toe. Al snel was duidelijk wat er aan de hand was; ze tikte gelijk na haar code het bedrag in dat ze wilde opnemen en dus lukte het haar niet geld op te nemen. Ik legde uit welke toetsen ze moest gebruiken en leidde haar door het menu tot ze kon pinnen. De dame haalde -terwijl ik een stapje naar achteren deed- een flink bedrag uit de automaat en stopte dat in haar portemonnee. Die ze vervolgens op haar rollator legde. Toen wilde ze nog graag weten hoeveel geld ze nog op haar rekening had staan. Het hele proces opnieuw. Hoewel ik bij al haar handelingen steeds weg stapte had ik makkelijk haar code af kunnen kijken en haar saldo kunnen zien. Gek genoeg gaf dat mij duidelijk een ongemakkelijker gevoel dan haar, ze leek zich nergens van bewust.

Eenmaal klaar drukte ik haar op haar hart dat ze de portemonnee goed moest opbergen. Ze stopte hem in haar tas. Die ging in haar rollator-mandje en weg stiefelde ze. Ik keek haar na. Twee gedachten streden in mijn hoofd. Ik wist niet of ik nou blij moest zijn dat dit kleine oude dametje zo onbezorgd rondstapte met honderden euro’s in haar beurs, of dat ik me zorgen moest maken omdat ze de volgende keer bij de pinautomaat ook een verkeerd persoon kon treffen. Met mijn positieve ervaringen op het eiland houd ik het maar op het eerste. Want waar zouden we zijn zonder vertrouwen? En met die gedachte in mijn achterhoofd stort ik het geld dat mijn zoontje voor mij uit zijn spaarpot haalde om mijn laatste aankoop te betalen terug op zijn rekening."

Debby Roukens