Ouddorp - "Parched is een plaatje van een film die nooit hopeloos wordt, ondanks thema's als mishandeling, verkrachting en kindbruidjes. Vooruitgang valt nooit tegen te houden, tonen vier vrouwen in een traditioneel Indiaas dorp waar mannen de dienst uitmaken." Parched wordt vertoont op woensdag 17 mei 2017, en begint om 19.30 uur. De Overkant is open vanaf 19.00 uur. De Overkant, Dijkstelweg 33 Ouddorp. Kaartjes via VVV telefoon (0187-)681789 of in De Overkant zelf.

Parched

De vrouwen in Parched hebben een verzoekje aan de dorpsraad. Of er misschien een televisie aangeschaft kan worden voor het dorp - dat zouden hun echtgenoten ook leuk vinden. Maar de oudere mannen van de raad kijken zuinig. Vorige keer vroegen de vrouwen om mobiele telefoons en dat heeft maar weinig goeds opgeleverd, mopperen ze. 'Wat is de volgende stap? Vrouwen op vrachtwagens?'

Een verbinding met de buitenwereld, daar zijn de mannen in Parched nogal huiverig voor. In het traditionele dorp weten ze hun vrouwen nog in bedwang te houden, maar elke vorm van vooruitgang dreigt hun machtspositie te ondermijnen - of het nu komt in de vorm van televisie, schoolboeken of een betaalde baan. Ze zoeken hun toevlucht tot alcohol, repressie of geweld.
In Parched volgt scenarist en regisseur Leena Yadav de verwikkelingen van vier vrouwen: een 32-jarige weduwe die de grip kwijtraakt op haar macho-puberzoon, de 15-jarige bruid die zij voor hem heeft uitgezocht, en twee vriendinnen: de ene onvruchtbaar, de andere prostituee en danseres. Allemaal zitten ze in een benarde positie waaruit zij zich onmogelijk lijken te kunnen bevrijden.

Kleurloze bushalte

Parched is een plaatje van een film. Cameraman Russell Carpenter (Titanic) weet het meeste te halen uit de explosies van kleur tegenover het stoffige dorpje en die ene kleurloze bushalte die een sleutelrol speelt. Er zijn meerdere opwindende dansnummers in een pracht van een striptent; het lokale festival met kermis is betoverend. Toch blijft Yadav weg van de valse romantiek die zo snel aan dit soort beelden van India kleeft. De vrouwen leiden een keihard leven en ze toont de blauwe plekken die daarvan getuigen. Ze durft actuele problematiek aan te snijden en presenteert het in een aantrekkelijk, toegankelijk jasje.

De film duurt wel wat lang en de emancipatorische boodschap wordt nogal vet aangezet. Maar het is bijzonder dat Yadav mishandeling, verkrachting en kindbruidjes presenteert in een film die nooit hopeloos wordt. Daarvoor zijn de personages te innemend en worden ze gespeeld door te leuke actrices die taboes giechelend doorbreken. Yadav baseerde haar scenario op verhalen van Indiase plattelandsvrouwen en dat geeft haar film een prettige openheid en humor.

"Volgens Yadav kun je proberen wat je wilt, maar vooruitgang valt nooit tegen te houden. Ze heeft een rotsvast vertrouwen in vrouwelijke solidariteit. Het is verfrissend optimistisch."