2 maart 2018, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u klaar! Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. De meeste inwoners van Goeree-Overflakkee (her)kennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. Hij heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De columns van Lucas Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column. Lees hieronder 'Even niet zo belangrijk'.

Even niet zo belangrijk

"Deze week was ik alwéér bij een etentje aanwezig. Nu moet u niet gaan denken dat ik opnieuw politicus ben geworden (want die eten nogal wat af), maar het was wel een etentje waar veel over van alles en nog wat werd gepraat. Over het leven. Over columns (hee!) en boeken, taxi’s, de zorg, schaatsen en stormen in je leven. En dat alles tussen voorgerecht en koffie door! Het was net een wereld in het klein, die tafel. Met zo’n 25 man en vrouw. Boeiend.

Doorgaans heb je de beste gesprekken aan tafel. Dat is best opmerkelijk, want je zou denken dat dat net voor het slapen is, als je nog eens de dag overdenkt. Terugkijkt op wat is gebeurd en morgen nog komen moet. Het eten aan tafel blijkt echter te zorgen voor een ontspannen sfeer, waardoor je meer vertelt dan normaal. Je zit naast iemand die je al dan niet kent en begint –al is het maar uit normale beleefdheid- een gesprek. Al snel zit je middenin iemand’s leven. Je hoort verhalen over de kinderen, de mobiele telefoon wordt tevoorschijn gehaald met daarop de omlijstende foto’s en er worden wedervragen op je afgevuurd.

Zo zat er een jongedame tegenover mij die net was getrouwd. Haar man is militair en ergens in Brabant gelegerd. Ik zal je vertellen dat het niet gemakkelijk is als je zelf hier op het eiland woont en je man een heel eind verderop zit en pas op vrijdagavond thuis komt en maandagochtend heel vroeg weer in de auto stapt richting zijn werk, waar hij dus de hele week verblijft. Net als de vrouwen van vrachtwagenschauffeurs en vissers, die hun man doorgaans de hele week moeten missen en dapper voor de kinderen zorgen en het huishouden draaiende houden. Buiging!

Aan één zijde van me zat een spraakzame dame die in de thuiszorg had gewerkt en daar van alles had meegemaakt. We kwamen op de huidige stand van zaken in die thuiszorg en die is niet bepaald eh… gemakkelijk, laat ik het zo zeggen. De wereld van indicaties stellen, begeleiding, opnames, verzorging en alles wat daarbij komt kijken is nogal chaotisch en moeizaam; zeker met de vele, vele instanties die zich ermee bemoeien. En dan de grote werkdruk. Het wel persoonlijk meer aandacht wíllen geven, maar het niet kúnnen vanwege de tijdsdruk en administratieve rompslomp. Maar ze doen het, al die hardwerkende zorgers. Ook hier: buiging!

Aan de andere zijde zat een jongedame die die dag had geschaatst. Kinderen vakantie, grote pret op het ijs! Alles OK? Nu wel, maar dat was niet altijd zo. Veel te maken gehad met die rotzooi van drugs, afgekickt en nu alweer een hele tijd clean. Heel bewust bezig om te kijken of ze ‘iets voor anderen kan betekenen’. Geweldig! Gericht zijn op anderen geeft namelijk veel levensvreugde in je eigen leven, zeker als je iets kunt bijdragen aan een oplossing van problemen bij die ander. Als je vanuit de eigen levenslessen die je –door schade en schande heen- hebt geleerd mag doorgeven wat al dan niet aan te raden is om te doen. En hoe meer ze vertelde, des te meer ze straalde. Prachtig!

En zo gaat een avond voorbij. Je zit zomaar aan tafel en hoort allerlei verhalen en ervaringen de revue passeren. Je leert van elkaar, komt op nieuwe ideeën en raakt geïnspireerd. En het kan zelfs gebeuren dat je tijdens zo’n maaltijd even je eigen sores vergeet. De vragen waarmee je zelf loopt raken op de achtergrond en je leeft mee met iemand naast je. De focus wordt verlegd en dat is soms heel erg goed. Je bent zomaar even gelukkig met andere mooie mensen om je heen. En de politiek en het harde dagelijkse leven? Even niet zo belangrijk."

Lucas Hartong.