27 oktober 2017, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u klaar! Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een actuele column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De meeste inwoners van Goeree-Overflakkee (her)kennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column. Lees hieronder 'Files'.

Files

"Op de dag dat bekend wordt gemaakt dat de Hoflaan voor wéér eens minstens tien weken opengebroken wordt, stap ik in de auto om zoonlief te helpen verhuizen naar Eindhoven. Als ik ’s morgens het eiland afrij zie ik een oneindige stroom lichtjes achter elkaar vertrekken richting Rotterdam, Brabant of Zeeland. Andersom geldt echter ook: velen komen het eiland op. Wie de file bij Middelharnis voor wil zijn moet echt vroeg uit de veren. Fietsers –jong en oud- bewegen zich door weer en wind op de parallelwegen richting school of werk. Een drukte van belang.

Op zich mooi. Het is een duidelijk teken van economische activiteit, maar is het eigenlijk handig? Nou nee. Nederland loopt steeds meer vast door de ontelbare files, zelfs tot op de provinciale wegen. Het maakt vandaag de dag ook niet meer uit hoe laat je je ergens bevindt, want zelfs middenin de nacht staan er files vanwege wegwerkzaamheden of ongevallen, veroorzaakt door dronken mensen die meenden best nog te kunnen rijden. Het nieuwe kabinet komt nu met het voornemen tot aanleg van meer asfalt, maar het zal hooguit een tijdelijke oplossing zijn. Geen structurele.

Vroeger (in de vorige eeuw bijvoorbeeld) woonde men dicht in de buurt van waar men werkte. De slager, bakker, kruidenier en buurtsuper waren bovendien allemaal om de hoek te vinden en je ging er wandelend of op de fiets langs. Even een broodje halen? Zo gebeurd! Nu rijden we gerust een uur om naar ons werk te komen, met alle gevolgen van dien. Dan heb ik het nog niet eens over alle ongevallen die gebeuren. We moeten de tijd in de file zo langzamerhand gebruiken om wakker te worden, iets te eten en ons op te maken. Het is van de gekke. Zou het niet handiger zijn om te verhuizen? Dichter bij huis te werken? Maar ja, de verhuiskosten. Of de achteruitgang in inkomen, de zoektocht naar werk dichterbij… Noem de redenen maar op.

En dus schuiven we dagelijks weer aan in de file. Verbruiken benzine en diesel. Het vrachtverkeer laten plaastsvinden via spoor of water zou ook druk van de (asfalt)ketel halen, maar om duizend-en-één redenen lijkt ook dat maar niet te lukken, ondanks een prachtige Betuwelijn die er ligt en die miljarden heeft gekost. Kortom: zelfs verdubbeling van ons wegennet zou nog geen definitieve uitkomst geven. De files lijken maar niet weg te krijgen. Behalve als we massaal met vakantie zijn, zoals in de zomertijd. Dan verschuiven de files zich echter van de hoofdwegen naar de provinciale wegen richting strand en –dus- staat ons eiland weer vast, nu met voornamelijk Belgen en Duitsers.

Is dit op te lossen? Zeker, maar de oplossingen zullen niet eenvoudig zijn en de nodige inschikkelijkheid eisen. We zullen terug moeten komen van het idee dat alles steeds groter, beter, sneller en luxer moet. We zullen wellicht genoegen moeten nemen met een beetje minder stress en meer geluk. Een gezondere leefwijze en een opgewektere gemoedstoestand. Als je dicht bij huis werkt ben je eerder thuis, met minder boosheid. We zouden meer met de handen vakwerk kunnen leveren, onze boodschappen dicht bij huis kunnen doen, minder online kopen en daardoor de lokale economie steunen, meer de fiets pakken. Dat zou kunnen. Maar ja. Uiteindelijk heb ik twee uur gedaan over de rit naar Eindhoven, maar zoonlief is verhuisd. Dat dan weer wel."

Lucas Hartong