Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen, gedachten en bezigheden zal verwoorden in een column. Debby heeft haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkt inmiddels weer als programmamaker bij de radio. Debby: "Behalve meer rust nemen begon ik 2023 zonder goede voornemens. En rust kreeg ik, hoewel niet helemaal in de vorm waarop ik hoopte..." Lees hieronder haar nieuwste column: Auw >>

Auw

Behalve meer rust nemen begon ik 2023 zonder goede voornemens. En rust kreeg ik, hoewel niet helemaal in de vorm waarop ik hoopte; ik werd vlak voor oud en nieuw geveld door een zware nare griep. Dagenlang hoge koorts, algehele lamlendigheid en behalve slapen nergens maar dan ook nérgens zin in. Nederland wordt geteisterd door een griepepidemie dus ik was niet de enige, maar aangezien ik kort daarvoor ook al een hevige buikgriep en weer kort daarvoor corona had gehad (beide met flinke koorts) ben ik er nu wel even klaar mee. Zowel mijn 50e levensjaar als het nieuwe jaar in bed inluiden waren niet helemaal de feestelijkheden die ik in gedachten had. Toen ik op Facebook een oproep voorbij zag komen om met een heel klein groepje te gaan sporten twijfelde ik daarom voor de verandering ook maar heel kort. Misschien dat een betere conditie ook tot een betere weerstand zou leiden.
Zodoende stond ik deze week in een kleine sportgelegenheid in Ooltgensplaat in een treurig bij elkaar geraapte sportoutfit; een knalroze shirt waarvan ik niet eens wist dat ik het had, een soort zachte wijde huisbroek en netjes schoongemaakte sportschoenen die ik al jaren niet meer voor sporten gebruik. Een handdoek en fles water had ik natuurlijk niet bij me, geen seconde aan gedacht. Kortom; ik was er helemaal (niet!) klaar voor. De laatste keer dat ik écht sportte wist ik op te bouwen tot 5 kilometer ‘hard’lopen waarna ik 9 maanden geblesseerd was, dus mijn verwachtingen van mezelf waren eerlijk gezegd ook niet hoog gespannen.

We begonnen met opdrukken tegen een soort rekstok. Ik voelde mijn armen spontaan verzuren. Daarna volgden squats, Jumping Jacks, lunges, zijwaartse lunges, planken, bewegend planken, sit-ups en een hele batterij andere oefeningen waarvan de namen me volslagen vreemd waren. En dat een uur lang in wisselende maar terugkerende volgorde. “Vond je het leuk?” vroeg de instructeur na afloop oprecht. Op dat moment kon ik alleen nog maar denken aan hoe ik thuis moest komen met armen en benen die voelden alsof ze elk moment van mijn lijf konden vallen. Inmiddels ben ik twee dagen verder. En zoals ze altijd zeggen: na twee dagen is spierpijn het ergst. Opstaan van een stoel? Vreselijk. Gaan zitten? Minstens zo erg. Naar de wc? Ik houd het zo lang mogelijk op. Krabben op m’n rug? Niet te doen. Al mijn spieren -inclusief die waar ik van het bestaan niet afwist- doen zeer. Er is me stellig beloofd dat spierpijn naarmate je vaker traint steeds sneller minder erg is, dus daar houd ik me aan vast. Het idee dat mijn lijf fitter en hopelijk strakker wordt vind ik ook hoopgevend. Dus ga ik volgende week vol goede moed verder. Maar zover is het nog niet. Voor nu ga ik even bedenken hoe ik bij mijn koffiezetapparaat moet komen. Auw.

Debby Roukens