29 juli 2022, Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten verwoord in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. "(...) 's middags twee uur in de rij om aan boord te kunnen. In verband met de zinderende hitte deelde de politie flesjes water uit aan alle wachtenden...." Lees hieronder de nieuwste column: Kwetsbaar.

Column - Kwetsbaar

Mensen zijn gewoontedieren. Ik althans wel. Toen ik nog bij mijn ouders woonde gingen we elk jaar op vakantie naar Frankrijk. Vakanties waar ik hele warme herinneringen aan heb. Dus ga ik met mijn gezin ook op vakantie naar Frankrijk. Elk jaar, een heerlijke zomer van drie weken lang. Jaar in, jaar uit. We gaan zelfs altijd naar dezelfde plek toe. Door alle coronamaatregelen moesten we een jaar overslaan, maar dit jaar mochten en konden we weer. Wat een heerlijk vooruitzicht. De geur van naaldbomen gecombineerd met de geur van zee, zand en de kruidige plantjes die langs de kust groeien… Als iemand daar ooit een parfum van weet te maken ben ik de eerste klant.
Niet lang voor we zouden vertrekken braken er branden uit in de omgeving van Bordeaux, op ongeveer 5 kwartier rijden vanaf de plek waar wij altijd bivakkeren. Even twijfelden we, maar we besloten toch te gaan. De reis braken we op in twee dagen en we deden alles op ons gemak, maar wel zo dat we de grote drukte op zaterdag zouden ontlopen. We hadden niet gerekend op de wachttijden voor de pont die we altijd nemen. Normaal gesproken nemen we die in de avond, nu stonden we voor het eerst in onze Frankrijk-‘carrière’ ’s middags twee uur in de rij om aan boord te kunnen. In verband met de zinderende hitte deelde de politie flesjes water uit aan alle wachtenden. Een klein smetje op onze verder perfecte, relaxte reis en toen we aankwamen op bestemming waren we het wachten alweer vergeten.

We waren pas twee dagen in Frankrijk toen we op een avond vanuit de zee rookwolken boven onze camping zagen opstijgen. Ongerust stapten we op de fiets om te kijken waar het vandaan kwam, maar de oorzaak bleek buiten de camping te liggen. Niemand leek verder iets te merken. We speurden internet af en vonden een mededeling van de camping dat het vuur onder controle was. In de loop van de avond zagen we desondanks steeds meer auto’s het terrein afrijden en de rookgeur werd steeds heviger. Een kennis wist ons te vertellen dat het vuur helemaal nog niet onder controle was. Sterker nog, het was inmiddels een weg overgestoken en kwam steeds dichterbij. Alle paarden van de manege bij de ingang van de camping waren inmiddels al weggehaald. Zodoende stonden we midden in de nacht in te pakken. Waardevolle spullen in een tas en kleding klaargelegd voor het geval we zouden moeten evacueren. Het was een onrustige nacht. Constant online om te kijken of er nieuws was. Het goede nieuws kwam gelukkig vrij snel; het vuur was rond 9 uur in de ochtend onder controle. De brandweer zou nog twee dagen blijven om te controleren of het niet opnieuw oplaaide. Wat uiteindelijk gelukkig niet gebeurde. Opnieuw werd vanuit de camping opgeroepen niet in het bos te roken en om vooral ook niet te barbecueën. Want feit is dat bijna alle bosbranden die waar dan ook ter wereld oplaaien veroorzaakt worden door mensen. Zo ook in ‘ons’ geval. Wat was er gebeurd? Twee koeien van een boer hadden de hitte niet overleefd. De boer had bedacht ze dan maar te overgieten met benzine en te verbranden. Ik zal maar niet vertellen wat er door mijn hoofd ging toen ik dat hoorde. Er was in ieder geval geen woord Frans bij. Hoe onachtzaam kan een mens zijn door eerst zijn dieren te laten creperen en daarna een heel gebied in vlammen te zetten. Onze vakantie kreeg zo een dun zwartgeblakerd randje, maar we hebben al onze bezittingen nog en we kunnen het navertellen. Zodra we thuis zijn, zijn we de angst en spanning ook zo weer vergeten. Maar wat ik nooit zal vergeten is dat deze vakantie ons in één nachtje liet beseffen hoe vreselijk kwetsbaar we zijn.

Debby Roukens