3 juni 2022, Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten verwoord in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Er komt een dag (...)..ons rode gevaarte bracht ons overal naartoe. Op het strand haalden we gewoon de bank eruit om zittend met een steuntje in de rug de ondergaande zon te bewonderen." Lees hieronder de nieuwste column: 'Midlife'.

Column Midlife:

‘Er komt een dag…’ Dit was een deel van een reclameslogan uit mijn jeugd. Maar hoe ging het verder? “Er komt een dag en je weet: ik word buschauffeur?” Of was het postbode? Leraar wiskunde? Ik weet het niet meer. Ik weet inmiddels wel dat er een dag komt dat je je realiseert dat je een midlifecrisis hebt. Bij mij kwam die dag toen ik een lelijke eend kocht. Of eigenlijk kwam die dag later, toen ik besefte dat ik een eend had gekocht waar ik eigenlijk niet zo heel veel mee kan.
In mijn studietijd woonde ik samen. Met bijbaantjes konden we niet heel veel meer betalen dan een 2CV. Ik vond hem trouwens helemaal niet lelijk maar prachtig en geweldig; ons rode gevaarte bracht ons overal naartoe. Op het strand haalden we gewoon de bank eruit om zittend met een steuntje in de rug de ondergaande zon te bewonderen. Een Ikea kast gekocht? We schoven het ding in zijn geheel onder de banken en reden probleemloos naar huis. Bij mooi weer rolden we het dakje op en tuften we met de warme zonnestralen in ons nek naar waar we maar naartoe gingen. Het mag duidelijk zijn dat ik hele goede herinneringen heb aan dat autootje.
Op een bepaald moment (ik ben nu terug in het heden) merkte ik dat het ging kriebelen. Wat zou het leuk zijn weer een lelijke eend te hebben! Maar jemig, wat zijn die dingen duur geworden! Omdat de gemiddelde eigenaar van een ‘deux chevaux’ op een gegeven moment door de bodemplaat zakt en omdat het nou eenmaal niet de meest kreukvrije auto’s zijn worden ze helaas steeds zeldzamer. Maanden van het internet afspeuren volgden. Tijdens de vakantie in Frankrijk hoopte ik een exemplaar te vinden dat 30 jaar door een oud omaatje binnen zou zijn gehouden en nu betaalbaar in de supermark zou worden aangeprezen, maar helaas. Een ‘nieuwe’ eend kopen leek er niet in te zitten. Tot mijn oog viel op een zwarte pick-up eend, gewoon in Nederland. Misschien niet de allermooiste, maar wel een die nét binnen het budget viel. Een bezichtiging en proefrit volgden en toen het besluit dat dit hem ging worden. Hoera! Na wat voelde als een wereldreis door eigen land (95 KM per uur is zo ongeveer het maximaal haalbare) kwam ik dolgelukkig terug op het eiland. Maar al snel bleken de banden niet goed. De meneer van de oldtimer verzekering had ook het één en ander aan te merken en de eerste de beste APK werd mijn black beauty afgekeurd. En het ergste; ik had er in die maanden dat ik hem had maar twee keer in gereden. Wat ik me namelijk niet had gerealiseerd in mijn enthousiasme, was dat ik ten tijde van mijn vorige eend geen kinderen had. In plaats van de eend die ik toen had (met plaats voor vier personen), heb ik nu een tweezitter voor een gezin dat bestaat uit vier mensen. Geen bezoekjes met zijn allen aan de ijssalon op een zonnige dag dus. Maar toch, de kinderen wonen niet eeuwig thuis en hij is zo leuk… Kortom; een dure operatie volgde waarbij van alles gelast, gerepareerd en vervangen werd. De eerste rit van dit jaar moet nog komen. Misschien was het toch een beetje impulsieve aankoop, al gingen er een paar maanden overheen. Op een dag weet je het inderdaad; je hebt een midlifecrisis. De grote vraag is alleen: gaat die ook over wanneer ik mijn eendje verkoop?

Debby Roukens