22 april 2022, Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten verwoord in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Bijna alles staat inmiddels weer op zijn plaats en er kan weer een vinkje worden gezet op het to-do lijstje. Zijn we dan echt klaar...?". Lees hieronder de nieuwste column: 'Plintjes stress'.

Plintjes stress

Het oude huis waar we inmiddels al weer bijna 4 jaar wonen is nog steeds niet af. Waarschijnlijk komt het ook nooit helemaal af. Ik denk dat iedereen met een oude woning het wel herkent; je begint ergens aan, stuit ergens anders op en voor je het weet ben je het halve huis aan het slopen, verbouwen, upgraden en veranderen. Bij ons was dat uiteraard niet anders. Ons droomhuis bleek een bodemloze put waar al ons spaargeld in ging zitten. En toch hebben we geen seconde spijt gehad van onze verhuizing van de stad naar hier. Ik zie ons niet snel verhuizen.
Inmiddels zijn alle muren geïmpregneerd, de vloeren geïsoleerd, de ramen vervangen, de dakgoten hersteld, bijna al het glas in lood is gerepareerd en natuurlijk is zowel binnen als buiten alles weer strak in de lak dan wel latex gezet. Het dak dat deels was weggewaaid tijdens de zoveelste storm zou eigenlijk ook onder handen genomen moeten worden. Op het verlanglijstje staan het vervangen van alle dakpannen én goede isolatie. In de winter bevries je namelijk op zolder en in de zomer hoeven we niet naar de sauna omdat de bovenste verdieping dan tropische temperaturen haalt. Van de eerste offerte die we binnen kregen sliepen we twee nachten niet, dus we duimen dat de andere offertes gunstiger uitpakken. Zo niet, dan wordt de investering waarschijnlijk beperkt tot een airco die in de zomer koelt en in de winter verwarmt.
En dan is er nog die laatste klus waar je maar tegenaan blijft hikken; de vloeren. De houtsoort die er lag was niet bestand tegen ons gezin. Dus werden alle winkels en bouwmarkten bezocht tot we laminaat hadden gevonden waar we allemaal blij van werden. Stapels en stapels planken lagen er sindsdien in huis. Na ontelbaar veel verhuizingen is laminaat leggen gelukkig een klus die we zelf kunnen doen. Woonkamer, slaapkamer, nog een slaapkamer, de gang… Alles werd mooier en mooier. Tot er nog één kamer overbleef. De kamer waar onze kleding hangt, staat en ligt. Een kamer met (dus) vooral heel veel spullen. Veel werk om leeg te maken. En zodoende bleef het laatste kamertje laminaat-loos. En de gang gevuld met de laatste resten laminaat die nog gelegd moesten worden. Nou is het rare met rommel dat het verleidelijk is er meer rommel bij te gooien. Dus groeide bovenop die laatste stapels planken langzaam een nieuwe stapel met kleding, speelgoed, boeken en wat er allemaal niet meer rond slingert in een huis. Toen op vakantie gaan er door omstandigheden weer niet in bleek te zitten zei ik dat we die vrije tijd dan maar moesten gebruiken om de laatste kamer af te maken. Dat was m’n man zijn eer te na. In één weekend (wat zeg ik, nog niet eens) was de vloer gelegd. Bijna alles staat inmiddels weer op zijn plaats en er kan weer een vinkje worden gezet op het to-do lijstje. Zijn we dan echt klaar? Natuurlijk niet. Er is nog geen enkele muur afgewerkt met plinten. Wist je dat die klus meestal pas wordt afgemaakt op het moment dat mensen hun huis te koop zetten? Ik weet het nu zeker: ik ga nooit meer verhuizen.

Debby Roukens