8 april 2022, Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten verwoord in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Ik vermoed dat songteksten sowieso niet onder literatuur vielen bij deze peiling (...) En nu, met Frans Halsema zachtjes zingend op de achtergrond weet ik het zeker; het einde van deze ellendige griep is in zicht!...". Lees hieronder de nieuwste column: 'Koorts'.

Koorts

Toen ik een paar maanden geleden corona had gehad, dacht ik er heel gelukkig vanaf te zijn gekomen. Lekker gezond de lente in! Wat kan een mens zich vergissen. Afgelopen vrijdag voelde ik me onbestemd, raar, niet echt lekker. Toevallig had de jongste een studiedag (dat betekent ‘vrij’), dus ik kon zonder problemen wat langer op bed blijven liggen. ’s Avonds begon het hoesten. Vanuit het niks. De volgende ochtend werd ik wakker met een gevoel dat ik me amper kon herinneren. Het gevoel van echte, hoge koorts. Al mijn spieren deden pijn, mijn hoofd bonkte, het zweet liep van mijn lijf. En zo volgden de dagen elkaar op. Slapend, van koortsdroom naar koortsdroom. Nergens puf voor. Af en toe een slokje water, dat was al topsport. Woensdag leek het keerpunt. De koorts begon te zakken. Donderdag, voorzichtig wat meer inspanning. Helaas, als douchen voelt alsof je een marathon hebt gelopen weet je dat het nog wel even gaat duren voor je je 100% voelt.
Weer liggend op bed las ik het nieuws (een van de weinige dingen die ik niet gemist heb de afgelopen dagen) en mijn oog viel op een klein eenvoudig berichtje: Arthur Japin schreef (volgens deelnemers aan een peiling) de mooiste liefdeszin uit de Nederlandse literatuur. Die luidt als volgt:

“Dit is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was.”

Het is inderdaad een mooie zin, maar ik weet een veel mooiere. Vind ik dan, ik realiseer me dat over smaak niet te twisten valt. Maar wat dacht je hiervan:

“In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee.”

Ik vermoed dat songteksten sowieso niet onder literatuur vielen bij deze peiling. Dit zinnetje komt in ieder geval uit ‘Voor haar’ van Frans Halsema, het mooiste Nederlandstalige lied ooit (opnieuw; vind ik). Eigenlijk vind ik elke regel uit het lied mooier dan de tekst van Japin. Ineens realiseerde ik me dat ik de afgelopen dagen helemaal niet naar muziek had geluisterd. Bij mij is dat een even goede graadmeter als een thermometer. Als er geen muziek opstaat is er echt iets mis met me.
En nu, met Frans Halsema zachtjes zingend op de achtergrond weet ik het zeker; het einde van deze ellendige griep is in zicht!

Voor haar (tekst Michel van der Plas)

Zij verstaat de kunst van bij me horen
In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee
In mijn ogen woont ze, in mijn oren
Ze hoort en ziet mijn hele leven met me mee
Soms begint ze in mijn hart te zingen
Waar het nacht wordt heeft ze lichtjes aangedaan
En door haar weet ik dan door te dringen
Tot de onvermoede schat van ons bestaan
Zo alleen maar wil ik verder leven
Schuilend bij elkaar
En als ik oud moet worden, dan alleen met haar

Zij kent al mijn dromen en mijn wanen
Al mijn haast en al mijn honger en mijn spijt
Als ik lach kent zij alleen de tranen
Die daar achter liggen in de tijd
Zo alleen maar wil ik verder leven
Schuilend bij elkaar
En als ik oud moet worden, dan alleen met haar

Zij is meer dan deze woorden zeggen
In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee
Maar wie weet een wonder uit te leggen
En een wonder draag ik met me mee

- Debby Roukens