Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds een paar jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens: "Nadat een mysterieuze mistbank over de regio trekt komt hij samen met zijn zoontje en een groep andere mensen vast te zitten (...) en het zicht is uiteindelijk nog maar een paar meter...." Lees hieronder de hele column: Mist.

Mist

Vroeger (dat klinkt als lang geleden en helaas, meer dan 30 jaar geleden is ook lang) verslond ik boeken. Dik, dun, het ene was nog niet uit of ik had de volgende al te pakken. Ik sloot mezelf regelmatig op de wc op omdat dat de enige plek was waar ik écht ongestoord kon lezen. Moeders hebben nogal eens de neiging tegen je te willen praten. Je benen moeten optillen omdat er gestofzuigd moet worden terwijl je midden in een spannend verhaal zit is natuurlijk ook niet echt prettig. Vanaf de wc maakte ik zodoende prachtige reizen naar fictieve werelden, exotische landen, droevige geschiedenissen en geweldige karakters. Stephen King was lange tijd mijn favoriete schrijver. Hij schreef (en schrijft) zijn dikke pillen sneller dan ik kan lezen, dus ik zat nooit om een verhaal verlegen. Voor wie zijn werk niet kent; King schrijft geen gezellige geruststellende werken. Kleine Amerikaanse dorpjes waarin de bewoners langzaam doordraaien, auto’s die tot leven komen, zachtaardige honden die op hol slaan en bloeddorstige wezens worden, dat soort verhalen. Het knappe is dat hij zó schrijft dat je er zondermeer in mee gaat en alles tijdens het lezen ook (bijna) echt gaat geloven. Het is alweer jaren geleden dat ik een boek van hem las. De wereld is schrikbarend genoeg van zichzelf, ik was een beetje klaar met het genre en tja, het stofzuigen doe ik inmiddels zelf dus de tijd is ook beperkter.
Toen ik vanochtend met mijn twee honden buiten in de waterige kou door de mist liep moest ik ineens weer sterk aan een verhaal van Stephen King denken; The Mist uit 1980. In het boek staat schrijver David Drayton centraal. Nadat een mysterieuze mistbank over de regio trekt komt hij samen met zijn zoontje en een groep andere mensen vast te zitten in een supermarkt. De mist sluit de winkel in en het zicht is uiteindelijk nog maar een paar meter. Het is een verhaal van Stephen King, dus uiteraard is het niet gewoon een kwestie van wachten tot de mist weer optrekt. Al snel blijken er monsters buiten te lopen die iedereen aanvallen die de winkel probeert te verlaten. Naarmate de tijd vordert nemen angst en paranoia toe onder de opgesloten mensen. Uiteindelijk worden er niet alleen buiten de winkel mensen vermoord; binnen gaat het er niet veel zachtzinniger aan toe. Stress doet rare dingen met mensen en het gezonde verstand laat meerdere personen in de steek in het verhaal. Er ontstaan twee groepen die lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.
Waarom ik anno nu in lock down zoveel aan juist dit verhaal moest denken lijkt me duidelijk. Het vervelende is alleen dat ik niet meer weet hoe het verhaal afliep. Ongetwijfeld waren er overlevenden toen de mist optrok. Maar hoe lang het duurde en hoe de monsters werden afgeslagen… geen idee. Gelukkig hebben we tegenwoordig Netflix en zoals zo veel verhalen van King werd ook The Mist verfilmd. Eerst in 2007 tot film, tien jaar later gevolgd door een 10-delige serie. Wat er tijdens de persconferentie precies verteld gaat worden is nog niet helemaal bekend, maar zaterdagavond weet ik hoe het met Drayton en zijn zoontje afliep. Ik hoop natuurlijk op een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ net zoals ik op een positieve uitkomst van de persconferentie hoop. Maar eigenlijk weet ik nu al beter.

Debby Roukens