Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "(...)de persconferentie overgeslagen. We wisten allemaal al wat er aan zat te komen (...). Het woord corona hoeft maar te vallen, iemand hoeft maar over wel/geen zwarte piet te beginnen en binnen een minuut wordt er gescholden en met modder gegooid..." Lees hieronder de gehele column >>>

Voedselbank

Heeft u dat ook? Behoefte aan positiviteit? Ik heb de persconferentie daarom overgeslagen. We wisten allemaal al wat er aan zat te komen dus ik hoefde het niet ook nog te horen. Het woord corona hoeft maar te vallen, iemand hoeft maar over wel/geen zwarte piet te beginnen en binnen een minuut wordt er gescholden en met modder gegooid. De reacties op een Facebook-bericht over een boot voor tijdelijke noodopvang van asielzoekers bij het Havenhoofd van Middelharnis laten zich raden. Dus nee, daar wil ik het verder niet over hebben. Ik wil positief geluid. De bruine blaadjes die momenteel van de bomen dwarrelen stemmen mij niet somber, maar juist gelukkig. Ik vind het melancholische beeld van kale bomen, glanzende kastanjes en natte straten prachtig. De geur van het najaar in de lucht. Zonder dat najaar zou ik net iets minder genieten van het voorjaar waarin alles weer prachtig uitloopt en de natuur weer andere kleuren krijgt. Zoals de zweet-dagen van de zomer me ook extra laten genieten van de winter. En andersom.
Een positief geluid dus. Gelukkig kost me dat geen moeite. Want hoewel ik het treurig vind dat het in Nederland nodig is, werd en word ik blij van de voedselbank op Flakkee. Ik was er een keer voor mijn werk. Wat een gigantische klus en wat geweldig om te zien hoeveel mensen zich belangeloos inzetten om wekelijks een heleboel mensen van eten te voorzien. Door overal en nergens eten op te halen, dat vervolgens uit te zoeken, na te kijken, te verdelen en in dozen te stoppen. En dan heb ik vast niet eens het hele proces benoemd. Mijn bewondering nam nog toe toen ik een keer op donderdagavond voor een paar kennissen de pakketten ging ophalen. Wat een gestroomlijnde organisatie. De verkeersregelaar die de weg naar de loods toe zorgt dat mensen elkaar niet in de weg rijden, een andere regelaar om aanwijzingen te geven op het terrein zelf, de vrijwilligers die de dozen naar je auto sjouwen en dat dan elke week opnieuw. En om h