Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds twee jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "De goeie ouwe tijd. Het eiland was alleen bereikbaar met een boot. Tussen 1938 en 1964 ging de Prinses Beatrix op en neer tussen het eiland en Numansdorp aan de overkant. In mijn hoofd is het een romantisch plaatje...". Lees hieronder haar nieuwste column: Brug.

Brug

In een van de lokale kranten stond van de week het verhaal van kapsalon Bakelaar in Den Bommel. Gisteren bestond de zaak 100 jaar (waarvoor nog van harte gefeliciteerd!) wat een mooie aanleiding was voor een terugblik.

Het leven zag er in 1921 -vanzelfsprekend- heel anders uit. Op de plek waar nu de parkeerplaats van de kerk in de Voorstraat te vinden is stonden vroeger gebouwtjes, waarin onder meer de sociëteit was gehuisvest. Daar begon Cornelis Bakelaar dat jaar op 1 juli met knippen en scheren. Eerst alleen mannen, later mannen en vrouwen. Anders dan nu was Den Bommel vroeger een bedrijvig dorp; een bank, een slager, een groenteboer, een kruidenierswinkel en zelfs een hotel en restaurant schijnen er gezeten te hebben. De goeie ouwe tijd. Het eiland was alleen bereikbaar met een boot. Tussen 1938 en 1964 ging de Prinses Beatrix op en neer tussen het eiland en Numansdorp aan de overkant. In mijn hoofd is het een romantisch plaatje: in afwachting van de overtocht even naar de kapper, dan een gezellig etentje al dan niet gevolgd door een overnachting en dan naar het vaste land. Was vroeger alles beter? Nee, dat zou ik toch niet willen beweren. Met familie aan de overkant is een brug toch wel erg makkelijk. En als je naar de bioscoop wilt of een potje wilt midgetgolfen ook. Hartstikke onmisbaar dus eigenlijk, die brug. Dat blijkt nu ineens te meer.

Aan alle (goede) dingen komt een eind. Zoals de groenteboer en het hotel uit Den Bommel verdwenen, zo verdwijnt de kwaliteit van de brug die de aansluiting met de buitenwereld zo veel makkelijker maakte. Er dreigen rijplaten en klemmen los te komen, dus gaat vanaf eind van de maand de toegestane snelheid op de brug omlaag van 100 naar 50 km per uur en beide kanten op is er straks nog maar één rijbaan beschikbaar. Vervelend. Maar anno nu kan er zo veel, dat probleem is zó opgelost, denk je dan als weggebruiker. Toch? Niet dus. Pas in 2023 kan er aan de weg gewerkt worden. Dat betekent dus zeker twee jaar lang beperkingen.

Vandaag stond ik voor de zoveelste keer in korte tijd in een file richting eiland en ik bedacht me dat dit het voorland is voor al die mensen die dagelijks over de brug moeten voor werk of studie. Achteraan aansluiten, langere reistijden en ongetwijfeld heel veel meer irritaties. De transportsector heeft al berekend dat de schade door deze vertragingen tientallen miljoenen gaat kosten. Geen knipbeurten in de auto, maar waarschijnlijk wel ontbijt om de vertraging een beetje in te perken. Vroeger was echt niet alles beter. Maar die boot klinkt ineens toch wel weer ideaal...

Debby Roukens