Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds twee jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Debby: "Wat een prachtig plaatje die sneeuw! Wat heerlijk dat we eindelijk weer eens kunnen schaatsen! NIET. MIJN. WOORDEN. Ik houd niet van ijs en ik houd ook niet van sneeuw. Maar sneeuw en ijs houden duidelijk ook niet van mij...." Lees hieronder de nieuwste column: SNEEUW.

SNEEUW

“Wat een prachtig plaatje die sneeuw! Wat heerlijk dat we eindelijk weer eens kunnen schaatsen!” NIET. MIJN. WOORDEN. Ik houd niet van ijs en ik houd ook niet van sneeuw. Maar sneeuw en ijs houden duidelijk ook niet van mij.

Als klein meisje werd ik door mijn vader meegenomen naar Kinderdijk om daar tussen de molens te schaatsen. Wat een prachtige unieke plek dat was realiseerde ik me toen nog niet, ik vond het alleen leuk om iets samen met mijn vader te ondernemen. Hij maakte prachtige lange slagen op zijn noren. Ik stuntelde wat en schaatste als ik wilde remmen van ellende maar de kant op, anders ging ik genadeloos onderuit. Daarnaast herinner ik me vooral mijn koude tenen en zere enkels.

Toen ik ouder was gingen we skiën. Gezellig met een groep met de bus naar Oostenrijk. Op dag twee werd ik ziek van een griepvirus dat zich volgens de lokale dokter via de airconditioning van de bus verspreid had. Terwijl iedereen zich op de piste vermaakte lag ik lamlendig op de bank. Gelukkig knapte ik in de loop van de vakantie op waardoor ik alsnog voor een paar dagen de latten kon onderbinden. Weer was de pret van korte duur. Een heuveltje van ongeveer dertig centimeter hoog nekte me. Hoewel ik heel zacht viel (dat dacht ik tenminste) was het met de vakantie gedaan; twee verrekte kniebanden.

Jaren later heb ik het nog een kans gegeven. Tien dagen ziek op de wc gezeten in Andorra. Eerlijk is eerlijk, ik was toen in verwachting dus de sneeuw kon niets aan mijn ziek-zijn doen, maar de wintersportvakantie was opnieuw een groot fiasco. Ik mocht van de dokter niet met de bus terug dus ik zou naar huis gaan met het vliegtuig. Dat vliegtuig misten we door de enorme file van maar liefst 4,5 uur die in de richting van het vliegveld stond door… juist, sneeuw.

Vandaag reed ik over het industrieterrein in Middelharnis. De weg was sneeuwvrij, niet glad, prima begaanbaar. Ik reed netjes 50, niks aan de hand. Tot een vrachtwagen die me tegemoetkwam het nodig vond meer dan zijn weghelft te gebruiken. Ik week uit en pakte een randje sneeuw van de berm mee. Tenminste, dat dacht ik. Onder dat randje sneeuw zat een stuk steen dat de aardige meneer van de sleepdienst later een ‘haaientand’ noemde. Twee lekke banden. De ANWB noemt één lekke band pech, twee lekke banden is schade. Dus die komen dan niet. De verzekering gebeld. Die belde een sleepwagen en aan de ruim anderhalf uur die ik moest wachten bleek ik bepaald niet de enige te zijn met sneeuw-gerelateerde pech. Onderweg naar de garage hoorde ik van de sleper allerlei verhalen over auto’s onderaan de dijk, auto’s op zijn kop in een sloot en ga zo maar door. Het plaatste mijn schade weer helemaal in perspectief.

Inmiddels staat de auto bij de garage, de nieuwe banden zijn besteld en ik zit lekker warm en veilig binnen.

Mijn vader vertelde vroeger vaak over zijn deelname aan de Elfstedentocht. Hij had een startcijfer weten te bemachtigen en kon zijn geluk niet op. Vlak van tevoren werd het spektakel afgelast. Hij heeft daar jaren buikpijn van gehad. Ik kan me er niets bij voorstellen. Ik kan niet wachten tot de kou weg is en ik de krokusjes weer in het gras zie staan. Ik houd van alle seizoenen, maar sneeuw en ijs moeten gewoon niet langer dan een dag duren. Ik ga het lot niet meer tarten, ik ga alleen nog naar buiten als het echt niet anders kan. Als laatste daad van protest heb ik vandaag mijn schaatsen te koop gezet."

Debby Roukens