18 januari 2019, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong: "Niet iedereen kan dat fundamentele onderscheid kennelijk maken, want zelfs een heel progressieve minister ging zich met dat theologische stuk bemoeien...." Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column op iGOnl. Lees hieronder de eerste column van het nieuwe jaar: 'Nashville'.

Nashville

"En ik maar denken dat het de afgelopen weken ging over country & western. Overal las je ‘Nashville’! Ik moet bekennen dat ik liefhebber ben van deze muziek en dan met name de variant die in de Appalachian Mountains hartstochtelijk wordt beoefend: bluegrass. Elke keer weer is het feest in de Grand Ole Opry. Oude bekenden en nieuwkomers treden wisselend op en er is respect voor elkaars talenten op de diverse instrumenten en met de stem. Het mooiste is de à capella zang, zonder enig instrument. Dan gaan de warme rillingen over je rug van het loepzuivere gehalte qua harmonie en meerstemmigheid.

Het geheim van die muziek zit ‘m denk ik in het ruimte bieden aan elkaar. Bovendien worden er regelmatig zogenaamde jam-sessies gehouden, waarbij de deelnemers op eigen houtje proberen te variëren op de basismelodie van een lied en er actief gezocht wordt naar nieuwe klanken, melodieën en harmonie. Dat is prachtig om te zien én horen. Daarmee ontstaan regelmatig de mooiste composities. Die bluegrass heeft bovendien ook de soul en gospelmuziek sterk beïnvloed. Wat weinigen weten is dat Whitney Houston bijvoorbeeld begonnen is met zingen in een gospelgroep in haar kerk. Ze deed het heel aardig, moet ik zeggen.

Afijn, niet dát Nashville dus. In de media ging het over iets geheel anders. Heel progressief Nederland en z’n schoonmoeder viel over een kerkse ‘verklaring’ waarover Amerikaanse theologen onderling aan het jam-sessen waren geweest. Iedereen had z’n gedachten op papier gezet en die waren kennelijk uiteindelijk ook in ons land terecht gekomen en vertaald. Moeten zij weten, zou je denken. Theologen onder elkaar die een boom opzetten. In ons land waren er nogal wat dominees en zelfs behoudende politici die deze verklaring wel zagen zitten en er hun handtekening onder zetten. Dat mag in een democratische rechtsstaat, waar we scheiding van kerk en staat kennen, me dunkt. Behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet.

Niet iedereen kan dat fundamentele onderscheid kennelijk maken, want zelfs een heel progressieve minister ging zich met dat theologische stuk bemoeien. Het werd nog gekker: het Openbaar Ministerie ging bekijken of de verklaring strafbaar was. Je verzint het niet! En of het nog niet koekoek genoeg was hingen ‘tolerante’ kerken en gemeentes een regenboog vlag uit om vooral te laten weten dat ze het niet eens waren met ‘de verklaring’. Voor alle duidelijkheid: ik zou de Nashville Verklaring niet getekend hebben, of ik het er nu mee eens was of niet. Ik vind het tekenen van welke verklaring dan ook bijna altijd zinloos. Je kunt je tijd veel beter besteden aan het daadwerkelijk verbeteren van situaties dan aan het tekenen van papieren stukken. Tegelijkertijd vind ik het –met gelukkig een aantal verstandige journalisten- ronduit verbijsterend wat zich de afgelopen tijd rondom deze verklaring heeft afgespeeld. De blinde haat, verbittering en intolerantie die loskwam van met name zogenaamd progressieve zijde was schokkend. ‘We zijn héél tolerant, maar nu even niet’, zeg maar.

En dat, terwijl er wereldwijd homofiele medemensen van daken worden gegooid, joden antisemitisch bejegend, christenen vervolgd en vrouwen als volstrekt minderwaardig worden behandeld door een welbekende ‘religie van vrede’. Daarover hoor je dat zogenaamd ‘progressieve Nederland’ dan weer nooit.It’s a mad, mad world."

Lucas Hartong.