Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u klaar. Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een actuele column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column. "Jeanne...dán ben je dus iemand....". Lees hieronder 'Jeanne'.

Jeanne
Wat een vrouw was die Jeanne! Kreeg vroeg in haar leven een visioen, trok vervolgens een wapenrok aan en versloeg alle vijanden van Frankrijk, tot ze verraden werd en aan de Engelsen uitgeleverd, waarna ze een martelaarsdood stierf omdat ze haar geloof niet wilde verloochenen. Dan ben je dus iemand. Jeanne d’Arc was een heel bijzonder mens. In een destijds bijna volledig door mannen gedomineerde wereld –die haar uiteindelijk ook ter dood brachten- was zij als vrouw een lichtend voorbeeld voor alle zogenaamde feministen van vandaag. Die veranderen liever naambordjes in Amsterdam dan dat ze opkomen voor vervolgde vrouwen in Iran en omgeving. Jeanne zou onze ‘feministen’ vierkant in het gezicht uitgelachen hebben.
Jeanne moet veel gekampeerd hebben in haar leven, tijdens alle veldtochten. Ze zal wel enig comfort hebben gehad, maar veel zal dat niet zijn geweest. Ze hadden toen nog geen campinggas stelletjes, toilet- en douchehokjes, kant-en-klaar maaltijden en dergelijke, laat staan pop-up tenten of zelf opblazende ligmatjes. Je had pages die jouw tent gereed maakten, dat dan weer wel. En er was waarschijnlijk brood en wijn, fruit en andere lokale specialiteiten. Afijn, ik heb de laatste tijd nogal wat dagen in Frankrijk op mijn fiets doorgebracht en bivakkeerde ’s nachts ook in een tent. Aan het eind van een lange dag op de racefiets was het heerlijk om aan te komen bij een tent en vervolgens een douche te nemen, hoe eenvoudig ook.
Ik heb echter ontdekt dat ik geen kampeerder ben. Ik heb het aan Jeanne bekend, toen ik haar tegenkwam bij een fontein. Ze was versteend, maar toch symbool voor wie zij ooit was. Met haar ogen staarde zij in de verte, waar de vijand wachtte. Die van mij wachtte meer op de camping: muggen, steekmieren, herrie van tokkies en luid snurkende mannen. Wat dat betreft: nooit meer. Toch vertelde ik Jeanne dat er ook zeer mooie momenten waren: kamperen aan het meer en dan ’s avonds de maan zien schitteren in het doodstille water. De watervogels hun laatste geluid van de dag horen maken, de geuren opsnuiven van de verkoelende avondlucht. Ik heb het zelfs meegemaakt dat ik ’s morgens de tent opendeed en er konijnen voor de deur zaten. Werkelijk.
Jeanne knikte volgens mij begrijpend. Ze herkende de ervaringen en het kleine leed van het buitenleven. Tijdens mijn lange ritten kwam ik niet veel mensen tegen op straat. Veel te warm: ver boven de dertig graden en ik had eigenlijk van mijn fiets moeten vallen in het stevige heuvellandschap, maar weigerde op te geven. Ik dronk veel en mijn beenspieren groeiden stevig. Dat wel. Op zo’n hete middag kwam ik in een dorpje en gooide -opnieuw bij een fontein- wat water over mijn vermoeide gezicht. Aan het plein lag een kerk en die was open. Voor de deur van de kerk was een oud vrouwtje bezig de stoep schoon te vegen. Met een zeer rustig tempo was zij in de weer met bezem, veger en blik. Ik groette haar en zij groette mij terug. Toen ze mijn fietskleding zag voegde zij er blij ‘bonne route’ aan toe en keek mij vervolgens na toen ik weer de weg opging.
Jeanne was een bijzonder mens. Met een diepe overtuiging ging zij deze zichtbare wereld door en nam wat zij tegenkwam op haar levenspad voor lief. Zij had een hoger doel voor ogen. Ik fietste gewoon maar wat rond in haar thuisland en kwam zo af en toe iemand tegen. Niets bijzonders. Ik denk echter dat als Jeanne door dat dorpje was gekomen op haar paard en dat oude vrouwtje had gezien, zij was gestopt, naar haar toe was gelopen en een schouderklopje had gegeven. Of een opgestoken duim, zoals we vandaag de dag doen op Facebook. Jeanne en dat oude vrouwtje – wat hebben zij veel gemeen.
Lucas Hartong.