23 februari 2018, Sommelsdijk - Een extra column van Lucas Hartong ligt klaar! Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een actuele, inspirerende column. Hartong:"Sjongejonge. Afgelopen keer schreef ik een column onder de titel ‘Een weekje leven’. Hele fijne reacties op gekregen, waarvoor dank. Ik waardeer het altijd zeer als lezers reageren; via Facebook, de iGO-redactie of per mail. Er kwam echter ook een boze reactie binnen. Ik ga geen namen noemen want dat is niet zinvol, maar het was een -laat ik het zo zeggen- bizarre brief. Ik zou ‘lekker willen bekken bij mijn religieuze vriendjes’ en ‘alleen professionele hulp zou nog soelaas bieden’. Aha." Lees hieronder meer.

Columnist Lucas Hartong

Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De meeste inwoners van het schitterende eiland Goeree-Overflakkee (her)kennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column. Lees hieronder de extra column 'Een weekje leven 2'.

'Een weekje leven 2'

"Sjongejonge. Afgelopen keer schreef ik een column onder de titel ‘Een weekje leven’. Hele fijne reacties op gekregen, waarvoor dank. Ik waardeer het altijd zeer als lezers reageren; via Facebook, de iGO-redactie of per mail. Er kwam echter ook een boze reactie binnen. Ik ga geen namen noemen want dat is niet zinvol, maar het was een –laat ik het zo zeggen- bizarre brief. Ik zou ‘lekker willen bekken bij mijn religieuze vriendjes’ en ‘alleen professionele hulp zou nog soelaas bieden’. Aha.

Dan denk ik: hoe krijgt iemand het toch voor elkaar om zoiets uit een eenvoudige column te destilleren? Op zich vind ik dat nog best knap hoor. Nergens leg ik een link met religie in het algemeen of de christenheid van ons eiland in het bijzonder. Gedurende mijn werkzaamheden als politicus en nu ook als columnist wil ik namelijk zo open mogelijk in het leven staan en dat betekent dat ik zeker niet verberg dat ik christen ben, maar tegelijkertijd hecht ik bijzonder aan de scheiding van Kerk en Staat. Die hebben beide namelijk geheel verschillende functies. En ik dring niks op.

Wat betreft die professionele hulp kan ik kort zijn: ik ben erg blij dat die er is voor mensen die het serieus nodig hebben. Er zijn in ons land gelukkig heel wat mensen die vakmatig bekwaam hun medemens ten dienste staan en als dat nodig is een stukje met je willen oplopen en een luisterend oor willen bieden. Maar ik denk dat ik ‘m wel vat. De briefschrijver wilde waarschijnlijk impliceren dat iemand die christen is eigenlijk een beetje gek is. Een verward persoon. Laat ik nu dagelijks hele lieve en mooie mensen tegenkomen die én christen én weldenkend én volstrekt normaal zijn! Dat zal dan vast toeval zijn. Hoewel. Zoveel?

Afijn, ik schud het hoofd maar eens en leef verder. Daar ging het in de column ook over: een weekje léven! Omdat dat leven, ondanks alle ellende (!) zo mooi kan zijn en gekoesterd mag worden. De afgelopen weken kreeg ik heel wat slecht nieuws in naaste omgeving te horen. Een goede vriend die van de arts te horen kreeg dat hij niet zo lang meer heeft, de vader van een lieve bekende die plotseling aan een hartstilstand overleed en een collega van mijn vrouw die het tijdelijke voor het eeuwige verruilde. En toen overleed afgelopen woensdag ook de wereldbekende evangelist Billy Graham nog. Maar dat zal ik wel niet mogen vermelden van sommigen, want ‘christelijk’.

Weet u wat zo opmerkelijk is? Als de dood dichterbij komt gebeuren er vaak twee verschillende dingen: ofwel mensen worden verbitterd over wat er allemaal niet goed is gegaan ofwel zij kijken met dankbaarheid terug. Dankbaar voor wat zij wél hebben gekregen in dit leven. Dankbaar voor de mooie dingen en lieve mensen om hen heen. Dankbaar voor alle steun die zij kregen als dat nodig was. Dankbaar voor de zon die elke dag opgaat, het licht dat schijnt, een brief, een bezoekje, een knuffel van je kinderen. En de hoop die zij dapper belijden.

Onlangs werd er voor het eerst een baby’tje van 20 weken geboren. Met alles erop en eraan. Kleine teentjes en vingertjes. Een ongelofelijk wonder, dat door de huidige medische stand wordt mogelijk gemaakt. En heel veel liefde en betrokkenheid van mensen eromheen. Dat laatste is ook hard nodig bij ons levenseinde. En wat mij betreft (alert: heel persoonlijke noot!) ben ik dankbaar dat die liefde en betrokkenheid mogelijk is vanuit de Bron die God is. Maar dat mag ik vast weer niet zeggen. Ik doe het toch. Omdat het kan en mag. En u mag het anders zien!"

Lucas Hartong