29 september 2017, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u klaar! Een sportieve, maar tragische zoals uit de video blijft die Hartong erbij leverde. De link naar zijn hobby is snel gelegd. Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. De meeste inwoners van het veelzijdige eiland Goeree-Overflakkee kennen of herkennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column op iGOnl. Lees hieronder 'Tom en Annemiek'.

Tom en Annemiek

Werkelijk. Wat een prachtig staaltje fietskunst heeft Nederland op het wereldkampioenschap tijdritten laten zien! Tom Dumoulin haalde een week geleden bij de mannen de hoogste prijs binnen. In eerste instantie wilde ik ‘sleepte’ neerpennen, maar dat was het niet. Met overweldigende meerderheid aan kracht behaalde hij die eerste plaats. Het was fenomenaal. Daarbij moeten we niet vergeten dat hij in 2015 en 2016 moest afstappen na een val in de Tour de France. Achtereenvolgens een zware schouderblessure en polsbreuk leidden ertoe dat hij moest opgeven. Dat is voor een topsporter een bittere pil, zeker als je weet dat er veel meer inzit.

Een nog veel tragischer verhaal is dat van de Spanjaard Luis Ocana. Als één van de zeer weinige wielrenners wist hij serieus de strijd aan te gaan met de legendarische Eddy Merckx en Joop Zoetemelk. In de Ronde van Frankrijk van 1971 ontpopte hij zich in de 11e rit tot een ware legende. Merckx en Zoetemelk konden hem simpelweg niet bijbenen en het verschil bedroeg 8 à 9 minuten. In de 12e rit naar Marseille ging het echter helemaal mis. Die dag was het mistig en er vielen zware regenbuien. Tijdens de afdaling van de Col de Menté kwam Ocana zwaar ten val en moest opgeven. Merckx won dat jaar de Tour. Ocana bleef fietsen, won hier en daar nog wat wedstrijden maar uiteindelijk stopte hij, om bondscoach van de Spaanse wielerploeg te worden. Zijn leven eindigde uitermate tragisch.

Een dag voor de overwinning van Tom liet Annemiek van Vleuten bij de vrouwen-tijdrit haar grootsheid zien. Ook zij behaalde goud. Bijzonder goud, als je weet wat er vorig jaar zomer in Rio de Janeiro tijdens de Olympische Spelen gebeurde. Annemiek ging daar bij de wegwedstrijd op kop en was op weg naar goud, maar kwam ernstig ten val.*) De val bezorgde haar fracturen in de wervelkolom en een zware hersenschudding. Die dag werd ploeggenote Anna van der Breggen olympisch kampioene. Ze ervoer die overwinning begrijpelijkerwijs als ‘enorm dubbel’. De vader van Annemiek overleed in 2008. Hij was altijd zeer betrokken bij wat zijn dochter deed. Als je dan de beelden ziet van vlak na haar overwinning in Noorwegen, waarbij ze haar moeder omhelst en met haar armen naar boven wijst, schiet er bij mij een brok in mijn keel. Dat raakt je.

Je beseft dat topsport veel van je vraagt. Heel veel. Vaak draait je complete leven maar om dat éne: winnen! Elke dag weer trainen, afzien, doorgaan… en dus ook vallen en weer opstaan. Nu is het één ding als dat bij een training gebeurt, maar als het bij een grote wedstrijd gebeurt, voor het oog van de camera en dus de gehele wereld dan is dat andere koek. Dan ziet iederéén je neergaan en dat is psychologisch zeer zwaar. Als je dan in staat blijkt te zijn om toch weer op te staan en door te gaan, dan behoor je tot een bijzondere groep mensen. Een inspirerende groep, die het waard is om door jong en oud (na)gevolgd te worden. En die dus terecht een medaille ontvangt.

Tom en Annemiek: van harte en dank voor jullie voorbeeld!

Lucas Hartong.

*) De beelden zijn via deze YouTube-link terug te zien. Let op: kan als schokkend worden ervaren.