Goeree-Overflakkee - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Debby is een "overkanter" die haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Sinds twee jaar woont ze hier met haar gezin. En ze wil nooit meer weg! Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkte 19 jaar als programmamaker bij een regionale omroep. Lees hieronder haar nieuwste column: April.

April

"Pasen. Als klein meisje schilderde ik dan hardgekookte eieren die daarna door mijn moeder -als het weer het toeliet- in de tuin verstopt werden. Streepjes, cirkeltjes, hartjes, ieder ei moest er natuurlijk anders uitzien. Er waren ook jaren met eier-experimenten; de eieren werden dan met spinazie of koffie gekookt voor een natuurlijke kleur, maar dat was nooit echt een succes. Eigenlijk vond ik het zoeken sowieso leuker dan het verven, helemaal toen de eieren vervangen werden door exemplaren van chocolade. En vraag me niet hoe, maar op de een of andere manier kregen we het elk jaar weer voor elkaar maanden later nog eieren te vinden die we blijkbaar over het hoofd gezien hadden.

Pasen 2021. Het weer liet het niet toe, dus het moest binnen. Samen met mijn dochter heb ik chocolade eieren verstopt voor oma. Leuk om de rollen eens een keer om te draaien. En natuurlijk hebben we geleerd van het verleden; we hebben ze eerst geteld. 30 stuks. Ons gaat het niet gebeuren dat we over maanden nog eitjes tegenkomen op rare plaatsen. Gewapend met een mandje loopt m’n moeder giechelend door de kamer. Ze vindt het een beetje gek, maar ze krijgt er steeds meer plezier in. Naarmate het mandje voller raakt, wordt het zoeken steeds lastiger. Bij een paar eieren moeten we een beetje helpen met hints (‘warm, warmer, kokendheet!’) maar het einde komt in zicht. Als we denken dat alle eieren gevonden zijn tellen we ze. En nóg een keer, want geen idee waar er nog een zou kunnen liggen. We komen maar tot 29. Met zijn drieëen keren we de hele kamer ondersteboven, maar uiteindelijk geven we het op. Dan toch maar een verrassingsei in mei. Of in juni.

Ondertussen kijk ik met verbazing naar buiten. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden, vijf minuten later gevolgd door striemende hagel. Nog geen half uur later trekken alle wolken weg en straalt de zon. En hier blijft het niet bij. April lijkt een maand te worden van meerdere seizoenen op een dag.

Het doet me denken aan de verhalen van mijn ouders over hun trouwerij op 15 april 1966. Volgende week hopen we de trouwdag van mijn lieve vader en moeder dus te vieren. Maar liefst 55 jaar zijn ze dan getrouwd. De dag voor hun trouwerij had het stevig gesneeuwd. Op de trouwdag zelf lag er nog steeds hier en daar sneeuw en de sluier van mijn moeder waaide volgens de verhalen nog net niet weg. Hagel en sneeuw in april is dus blijkbaar zo gek nog niet.

Een dag na het eieren zoeken belt mijn moeder. Tijdens het afstoffen van haar bureautje heeft ze het laatste ei gevonden. Achter haar trouwfoto."

Debby Roukens