Column Debby Roukens

Den Bommel - Samen maken we Goeree-Overflakkee! Debby Roukens is columniste voor iGOnl, die om de week haar belevingen, gedachten en bezigheden zal verwoorden in een column . Debby heeft haar hart verloren heeft aan ons schitterende eiland Goeree-Overflakkee. Roukens studeerde journalistiek en maatschappijgeschiedenis en werkt inmiddels weer als programmamaker bij de radio. Debby: '...Het leverde ook bijzondere contacten op. Zo zocht iemand hulp bij het opschrijven van haar levensverhaal en iemand anders stuurde een broche naar mijn moeder. Ik hoefde alleen de postzegel te betalen.' Lees hieronder haar nieuwste column: Ruilen >> Ruilen Van ruilen komt huilen wordt wel eens gezegd. Maar soms kan ruilen tot hele bijzondere en mooie dingen leiden. Op Facebook ontdekte ik een groep die de ruimte biedt spullen en diensten te ruilen tegen andere spullen en diensten. Je mag taart bakken voor iemand die jouw tuin op orde komt brengen, je kunt een ketting ruilen tegen een boek, of knutselspullen tegen een jas. Een nachtje logeren tegen een trommel. Om maar wat voorbeelden te geven, want álles mag. Als er maar geen geld mee gemoeid is. Het heeft mij inmiddels al wat leuke spullen opgeleverd, waaronder een paar mooie mineralen en een lading zelfgemaakte jam in de meest verrassende smaken. Het ‘kostte’ me een paar boeken, bordspellen en een instrumentje waar ik toch niets meer mee deed. Wat niet meer bruikbaar is voor de één, kan een ware schat zijn voor de ander. Dus niks ‘van ruilen komt huilen’, ik ben er de laatste tijd juist heel gelukkig van geworden. Het leverde ook bijzondere contacten op. Zo zocht iemand hulp bij het opschrijven van haar levensverhaal en iemand anders stuurde een broche naar mijn moeder. Ik hoefde alleen de postzegel te betalen. Het was een grote verrassing, want ik had niets gezegd. Binnenkort heb ik een afspraak met een dame die door mij geïnterviewd wil worden over een boek dat ze schreef. In ruil krijg ik een trui in Mondriaan-stijl die jaren geleden door haar schoonmoeder gebreid is maar die ze niet meer draagt. Mijn oudste gaat die met veel plezier dragen. De kringloop op z’n mooist. Wat is het toch fijn als mensen naar elkaar omzien en elkaar blij maken. Op zo’n eenvoudige manier ook nog. En wat jammer dat ik op datzelfde Facebook zo vaak met kromme tenen en verbazing lees waar mensen elkaar allemaal voor uitmaken. Mensen die elkaar niet kennen vinden het nodig af te geven op iemands kleding, keuzes, interesses. Als je op straat niet op een wildvreemde afloopt om te zeggen dat hij achterlijk haar heeft, waarom doe je dat dan wel wanneer iemand een foto van zichzelf online zet? Waarom kun je in de kroeg op een volwassen manier een discussie met iemand voeren, terwijl eenzelfde discussie op social media regelmatig na twee regels tekst al op schelden en bedreigen uitdraait? Een vriend van me liet een kleine tatoeage zetten: WWJD ? Oftewel: what would Jesus do? Deze zin was in de jaren ’90 populair op -onder meer- armbandjes. Na wat onderzoek lees ik dat het van een boek komt uit 1896 waarin een dominee na een schokkende ervaring ontdekt dat hij niet het leven leidt dat hij zelf predikt. Datzelfde geldt voor zijn volgelingen. Een aantal besluit vervolgens een jaar te leven en te handelen in de geest van Jezus*. Of je nou gelovig bent of niet, ik denk dat iedereen dit korte zinnetje prima begrijpt. Ik vind het mooi. Tot 10 tellen kan ook al heel nuttig zijn. Of -om terug te komen bij het begin- even te bedenken: Hoe zou het zijn met deze persoon te ruilen? *Charles Sheldon schreef het boek met de titel: In his footsteps - What would Jesus do? Debby Roukens