22 december 2017, Sommelsdijk - Het is bijna Kerst... Een nieuwe column 'De Herberg' van Lucas Hartong ligt voor u klaar! Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een actuele column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De meeste inwoners van Goeree-Overflakkee (her)kennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column. Lees hieronder 'De Herberg'.

De herberg

"Laat ik haar Betty noemen. Het is niet haar echte naam, maar wat ze deed is wél echt. Betty kwam een paar weken geleden de goededoelenwinkel binnen, waar ik zo af en toe vrijwilligerswerk doe. Op de vraag of ze koffie wilde ging ze aarzelend in. Nog zoveel te doen, u kent het wel. De drukke dagen voor Kerst. Maar ja, het was toch wel gezellig en warm in de winkel dus ging ze zitten en kwam er een gesprek op gang aan de lange tafel, waar al meer bezoekers zaten en met elkaar in gesprek waren.

Een gesprek over de tijd waarin we leven. Alle verwachtingen die aan je gesteld worden. Kinderen die hun eigen weg gaan. Echtscheidingen en spanningen die je leven flink in de war kunnen gooien. Wie kent het eigenlijk niet? De nare symptomen van een gebroken wereld waarin wij leven. Maar het gesprek ging niet de richting van klagen op. Vreemd genoeg niet. Dat is soms zo gemakkelijk om te doen. Even flink afgeven op alles wat verkeerd gaat en zo. Dit gesprek ging een verrassende kant op.

De zus van Betty was verslaafd geraakt, had kinderen gekregen en daarna ging het helaas bergafwaarts. Haar kinderen hadden zich niet kunnen hechten, waren van het kastje naar de muur gegaan. Toen het spaak liep met haar zus had Betty aangeboden om twee kleinere kinderen een aantal weken op te vangen. Het werden uiteindelijk vele maanden. Wie denkt dat Betty hulp kreeg als mantelzorger heeft het mis. Steeds meer instanties bemoeiden zich met Betty en haar opvang, maar ze ‘hielpen’ haar bepaald niet verder. Op een keer zat zij met liefst zeven mensen aan tafel van evenzoveel instellingen, die ook nog eens langs elkaar heen werkten. Te gek voor woorden.

En toen moest ik opeens aan Maria denken. Die had geen zeven instellingen om zich heen, als ongehuwde en zwangere moeder. Gelukkig maar, denk ik dan, gezien het verhaal van Betty. Maria moest het met Jozef zien te redden, daar in die simpele, gure stal, achter de herberg. Kort daarop moest ze ook nog op de vlucht met haar kind, om aan moordende handen te ontsnappen. Wat een tijd was dat toen. Geen kraam- of jeugdzorg. En de jeugdzorg die Betty had moeten helpen liet het ontzettend afweten.

Mensen die van hun liefde blijk geven door mantelzorg te bieden behoren alle positieve begeleiding te ontvangen die er maar mogelijk is. Zij zijn immers diegenen die hun deur en hart geopend hebben om belangeloos hulp te bieden. Omdat het ergens een dankbare taak is dat je voor je familie in de bres kunt springen. Het is echter ook een moeilijke taak. Vaak zelfs een uitermate zware taak. Waarom? Omdat de begeleiding doorgaans zo slecht is. Dat kan en mag niet. Hier ligt een zeer belangrijke taak voor de gemeente, aan wie veel zorgtaken gedelegeerd zijn. Volksvertegenwoordigers, letten we op?

Het volstaat niet om één keer per jaar een etentje aan te bieden aan de mantelzorgers, hoe goed bedoeld ook. Het is je taak en plicht om al die hartverwarmende mensen elke dag bij te staan, opdat zij hun mooie en uiterst belangrijke werk kunnen blijven doen. Als zij wegvallen is dat een drama. Betty is een voorbeeld voor ons allemaal. Zij was op dat moment de veilige herberg. Dank je, Betty (en al die anderen), voor wat je deed en ongetwijfeld weer zou doen!

Ik wens u allen een gezegend Kerst 2017 en alvast een gelukkig 2018."

Lucas Hartong