13 oktober 2017, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u klaar! Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De meeste inwoners van Goeree-Overflakkee (her)kennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong verschijnen onder de rubriek Overig/Column. Lees hieronder 'De Hoflaan'.

De Hoflaan

Sinds geruime tijd doet de Hoflaan in Middelharnis mij sterk denken aan de huidige toestand in ons land. Serieus. Wie tot en met afgelopen jaar door deze laan kwam, kon genieten van prachtige oude bomen aan weerszijden. De wortels van de bomen drukten dan wel menig stoeptegel op, maar wie voorzichtig liep kon genieten van de statige laan. De gemeente besloot echter in haar onnavolgbare wijsheid (nou ja) om de bomen te kappen vanwege allerlei werkelijke en vermeende gevaren. Die bomensloop begon in januari en strekte zich uit over maanden. Al die tijd zaten bewoners en gebruikers van de straat in de rotzooi. Graafmachines en werklui waren lange tijd bezig om alle wortels en boomstompen uit te graven.

Wie dacht dat daarmee de Hoflaan in verbeterde staat werd teruggebracht had het ernstig mis. Was het doel niet om in ieder geval de stoep weer in beloopbare staat terug te brengen? Misschien wel, maar de uitwerking van dat gewenste doel kwam er niet. De Hoflaan bleef na de graafwerkzaamheden in deplorabele staat achter. Niet alleen de stoeptegels lagen nu schots en scheef, maar ook het wegdek. Menig keer moest ik uiterst snel en behoedzaam de vele gapende gleuven en kraters in het klinkerwegdek ontwijken om niet met een smak tegen de grond te gaan. Om over oudere gebruikers op de fiets of gehandicapten in een rolstoel maar te zwijgen.

Dat er geen ernstig ongeluk in de Hoflaan gebeurde mag een wonder heten. Vervolgens begonnen werklui afgelopen maanden opnieuw het wegdek open te gooien. Iets met buizen leggen. Het was voor gebruikers van de Hoflaan niet meer te volgen waarmee de gemeente bezig was en of er uberhaupt nog wel een planning achter de georganiseerde puinhoop zat. Links en rechts ontstonden eilandjes vol rood-wit geblokte hekken, waar de indruk werd gewekt dat er belangrijke werkzaamheden plaatsvonden. Wie op de fiets door de straat moest waande zich in een soort van mega-hindernisbaan. De kraters in het wegdek werden allengs erger. Als het had geregend was de straat één en al drama. Een regenpak volstond niet. Eerder was een wetsuit aan te raden.

Wie deze week door de Hoflaan wilde kon dat vergeten. Je kon er simpelweg niet meer in vanwege eh… nog meer belangrijke (?) werkzaamheden of je moest het via de parkeerplaats van de huisartsenpost proberen, tussen de fietsende kinderen door. Levensgevaarlijk. Opnieuw: dat hier nog geen ernstig ongeluk is gebeurd mag een wonder heten. En zo zitten bewoners en gebruikers van de Hoflaan al bijna een jaar in de rotzooi en onbegrijpelijk slecht uitgevoerde werkzaamheden. Het zal best dat het er ooit weer beter uit gaat zien (mag je toch hopen), maar dat het zo lang moet duren met zoveel risico op ongelukken is ronduit onverantwoord gemeentelijk beleid (wat heet).

En zo kom ik terug bij waar ik deze column mee begon. Ooit lag ons land er goed bij, omdat na de oorlog enthousiast werd gewerkt aan de wederopbouw. Wie vandaag echter Nederland beschouwt schrikt. Er wordt in het zojuist gepresenteerde coalitieakkoord zoveel geld bestemd voor zoveel onzinnige projecten dat zelfs de grootste optimist er triest van wordt, zeker als je kijkt naar de funeste invloed van de EU daarbij. Noem het betrokken bezorgdheid, maar ik kan alleen nog maar krachtig hopen dat ons land ooit weer zo mooi wordt als de Hoflaan eens was.

Lucas Hartong.