12 mei 2017, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u. Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De meeste inwoners van het veelzijdige eiland Goeree-Overflakkee kennen of herkennen hem...

Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong zullen verschijnen onder de rubriek Overig/Column op iGOnl en op de lokale televisie van RTV Slogo. Lees hieronder 'Stilte'.

Stilte

Parijs dus. Die prachtige stad aan de Seine. Onlangs bracht ik als columnist –die immers over alles mag schrijven wat hem of haar bezig houdt- een bezoek aan deze plek waar zoveel mooie, maar helaas ook zoveel vreselijke dingen door de geschiedenis heen zijn gebeurd. Ik keek, na lang wachten in de rij voor de veiligheidscheck, de geheimzinnigeMona Lisa van dichtbij in de ogen, genoot van de vele verliefde stellen die langs de waterkant liepen, van het naar de hemel reikende wonder van meneer Eiffel en schudde meewarig het hoofd bij de enorme opstoppingen en daarmee gepaard gaande scheldkannonades op de boulevards rond het einde van de middag. Ah, Paris.

En ik bezocht de overweldigend mooie Sacré Coeur. Wie, liefst zonder tellen (want daar heb je uiteindelijk toch de energie niet meer voor), de 237 treden beklimt die er nodig zijn om op de heuvel van Montmartre te komen wordt verwelkomd door een onvergetelijk uitzicht over een groot deel van de stad. De basiliek is een wonder van bouwkunst en de reden waarom het gebouw niet wordt aangetast door luchtvervuiling is gelegen in het feit dat de steensoort travertijn werd gebruikt en die blijft eigenlijk altijd helder wit.

Temidden van hoestende, brabbelende en selfiënde bezoekers zat ik daar een tijdje stil. Boven mij, op het plafond van de hoge basiliek, strekte Christus in al Zijn glorie de armen uit. De steeds meer solitair levende mens, observerend vanachter het schermpje van een smartfone, wordt genodigd door en geconfronteerd met de redder der mensheid. Werelden en evenzovele visies raken elkaar. De stilte werkt uitermate confronterend en men kan nauwelijks zwijgen, zo blijkt. Een enkeling knikt naar Christus of slaat een kruis, maar de meesten lopen al klikkend en pratend voorbij. Te druk voor verstilling. Haast om het volgende moment te beleven.

Een gesluierde vrouw knielt. Een Oosters christin die haar dank betuigt aan de vredevorst, die op haar neerkijkt en haar zegent? En terwijl het licht van buitenaf door de glas in lood ramen binnendringt en in miljoenen gekleurde deeltjes fragmenteert wordt binnen de duisternis verdreven. En komt het hart, bij wie wil, tot rust. Middenin die drukke stad van liefde en onrust. Mensen als ik, die ongemakkelijk de beperkingen van het leven accepteren en voor het eerst of bij herhaling een glimp van het tijdloze krijgen. Die even verkiezingen, politiek en de menselijke machtsspelletjes vergeten en daar bovenuit stijgen, al is het slechts kort.

Terwijl ik naar buiten loop en weer moet wennen aan het felle zonlicht en de onrust, zie ik onder mij opnieuw de grote stad met al haar besognes en onzekere toekomst. Ieder voor zich, niemand voor allen, zo lijkt het wel. Naast de toegangsdeur hangt echter een gekleurde vlag met daarop een tekst, zowel in het Frans als in het Engels. Er staat: “Al 125 jaar lang bidt hier iemand dag en nacht tot Christus”. Gezien de staat van de huidige wereld en de vele vragen rondom onze toekomst is dat hard nodig. De tijden zijn erg onrustig en er is hard stabiliteit en rust nodig. Dat vind je niet in de waan van de dag, hoe graag je ook zou willen. Misschien dat ik daarom ook wel aan ons eiland moet denken, daar in de Sacré Coeur. Zou hier ook iemand dag en nacht bidden? Of dat willen?

Lucas Hartong.